πολλοστός

-ή, -ό / πολλοστός, -ή, -όν, ΝΜΑ

αυτός που αποτελεί το ελάχιστο μέρος ενός όλου («κίνησις... δευτέρα τε καὶ ὁπόσων ἀριθμῶν βούλοιτο ἄν τις ἀριθμεῑν αὐτήν πολλοστήν τοσούτων», Πλάτ.)

νεοελλ.

τελευταίος από ή σε μια σειρά («σού τό επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά»)

αρχ.

1. ένας από τους πολλούς («πολλοστός ὢν Συρακοσίων καὶ τῷ γένει καὶ τῇ δόξη», Ισοκρ.)

2. (με την πρόθεση από) ο πολύ απομακρυσμένος, απώτατος («πολλοστὸς ἀπὸ τῆς ἀρχικῆς μονάδος», Πρόκλ.)

3. πολύς σπουδαίος («ἀνὴρ αὐτὸς πολλοστός ἔργοις ἀπὸ Καβεσεήλ», ΠΔ)

4. αυτός που αποτελείται από πολλά μέρη

5. φρ. α) «τὰ πολλοστὰ σκληρότητι» — τα πάρα πολύ σκληρά (Πλάτ.)

β) «πολλοστὸν μέρος» ή «πολλοστὸν μόριον» — κλάσμα που έχει αριθμητή τη μονάδα και παρονομαστή μεγαλύτερο αριθμό

γ) «πολλοστῷ ἔτει» ή «πολλοστῷ χρόνῳ» — μετά από παρέλευση πολλών ετών

δ) «τὸ πολλοστὸν λέγω» — μεταχειρίζομαι διαδοχικά πολλά ονόματα.

επίρρ...

πολλοστῶς Α

κατά πολύ μικρότερο βαθμό ή σε πολύ κατώτερη σειρά («πρώτως μὲν θεοί, δευτέρως δὲ ἢ καὶ πολλοστῶς ἄνθρωποι μεταλαμβάνουσιν», Ερμεί.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < θ. πολλο- (βλ. λ. πολύς) + κατάλ. -στός τών τακτικών αριθμητικών (πρβλ. εικο-στός, ποσο-στός)].